Yorgun savaşçı Şiiri - Zafer Yılmaz

Hüznümün boyutu ölçülmez artık,
Gözüme bakıp da anlamalısın.
Pabuçlar dağıldı, elbise yırtık,
Yüzüme bakıp da anlamalısın.

Nefesim kesildi, sesim kısıldı,
Ağzıma bakıp da anlamalısın.
Telleri dağıldı, sapı kırıldı,
Sazıma bakıp da anlamalısın.

İnsanlık tükenip, vicdan ölende,
Dövünüp durmayı bıraktım artık.
Baş arkada, ayak önde gelende,
Dizime vurmayı bıraktım artık.

Etrafımda işler terse dönende,
Narayı, ağıdı bıraktım artık.
İçimdeki umut kökten sönende,
Kalemi, kâğıdı bıraktım artık…