Yorgun Şair. Şiiri - Fatih Kaya 6

Geceleri mum gibi eritirken dizelerini
Bir yalnızlık çöküyor eski defterlerine
Kalemi titrek gözleri nemli şairin
Sözcükler suskun içi hüzünle perişan

Bir zamanlar sevdayla yanardı satırları
Şimdi kelimeler yetim mısralar yaralı
Aşka, ayrılığa hasrete yazdı gönlünü
Her dizede bir ömür her hecede bir anı

Şarapnel gibi düşer anılar kâğıdına
Hatıralar dökülür bir kurşun gibi kana
Oysa o da sevilmek isterdi bir gün
Bir gözyaşı olup süzülmek isterdi yanaklara

Yıldızlara yazdı bulutlara söyledi derdini
Kimi zaman bir çocuğun gözünde buldu kendini
Dert ortağı oldu suskun gecelerin
Kalbini kaleme mühürleyip sustu yıllarca

Her şiirinde biraz daha eksildi ruhu
Her kıtada biraz daha yaşlandı kalbi
Ama kimse duymadı
O içli sessizliğin en gür çığlığını

Bir kahve soğurdu masasında sessizce
Yanında ne dost ne de bir selam vardı
Yorgun gözleri dalardı uzaklara
Sanki her kelime bir vedaydı hayata

Ne bir alkış bekledi, ne de şan şöhret
Tek isteği, bir dizenin kalpte yer etmesi
Ama insanlar hep geçti yanından habersiz
Hiç kimse okumadı o kırık yürekleri

Yorgun bir şair şimdi rüzgâra fısıldar
Kayıp sevgililerin adını yıldızlara yazar
Ve her gece mısralar arasında kaybolur
Yalnızlığıyla sarmaş dolaş olur da durur

Ey gönlünü kelimelere hapseden yorgun şair
Sana kimse inanmadı belki ama ben seni duydum
Mısralarında yitirdim kendi kalbimi
Ve dizelerinde buldum unutulmuş hüznümü

Sen sustun ben dinledim
Sen yazdın ben ağladım
Her dizen bir yara oldu içimde
Her nokta bir veda her virgül bir nefes gibi

Yorgun olabilirsin evet
Ama unutma yorgun yürekler en derin şiirleri yazar
Ve senin yazdıkların
Bir gün bir kalpte sonsuza dek yankılanır

Bir dostun.