Yorgun Sabahlar Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yine yorgun çıkabildim sabahlarıma
Geceler boyu sensizlikle savaşmak yüzünden.
Ayrılıklarınla, özlemlerinle,
Azaplarınla, kahırlarınla boğuşmak yüzünden.
Nasıl mutlu çıkabilirim ki; güneşli günlere
Bu azap geceleri arkamdan doludizgin gelirken,
Nasıl mutlu olabilirim ki; körpe sabahlara?
Seninle olmadan kavuşmak mümkün mü
Uzaklara?

Hava gibi sarıp sarmalamışsın içimi, dışımı,
Karataşlar misali oturmuşsun yüreğime,
Sular gibi yıkamış,
Işıklar gibi aydınlatmışsın yollarımı.
Dilim-yüreğim senden yana,
Canım-ruhum senden yana,
Can bile sahibine sevap için verilmemiş mi
Kurbana?

Nereden bileceksin
Yorgun bir bedenle nasıl tamamlanacağını günün?
Nasıl dayanabileceğini gündüze, geceye,
Her ileri gidişinde geriye çektiğinden için?
Nereden bileceksin ki;
Nerelerde tükenecek
Gücün?

Yakınlarım bile zorlu şimdi, uzaklarımdan,
Ne yakınlarımı götürebiliyorum uzaklarıma,
Ne uzaklarımı getirebiliyorum yakınlarıma,
Ayrılık sanki kader olup yazılmış,
Alnıma.

(BİR ESİNTİLİ KUŞLUK VAKTİ isimli Serbest Şiirler înden > 75-76/100)