Yorgun Mektup Şiiri - Tuğba Bowie

Öncellikle boşuna beddualarını dizme,
Kaybedecek hiçbir şeyim yok bu hayatta.
Çok uğraştım çok çabaladım sessizce,
Sindirmek için tüm yaptıklarını.
Belki tutkulu şiirler çok yazamadım.
Buna sözlerin mani oldu.
Eskiden iki şiirden ibaret olan kırıcı sözler
Artık çoktan bendimi aştı.
Peki senin sevgin bu mu?
Kırmak ve parçaları toplamadan kaçmak mı?
Eğer devam ettirmeseydin bambaşka olurdu,
Hala devam ettirdiğin gibi bugün gördüklerim.

Ne dersen yaptım,
Konuştum,sustum.
Zannediyorsun ki her sevgi sesli yaşanır,
Sevgi anlayışın farklı,
Her seferinde alttan almaya çalıştım,
Ben mi üzdüm, kırdım?
Peki dedim ne yaptım diye sordum,
Fakat hatırlarsın ki cevapsız kaçmıştın.

Bana rastladığın güne lanet mi ediyorsun,
O zaman sevmeyen ortaya çıktı.
Değişen ben değilim sensin,
Daima ilk günleri yad ederken ben,sen beni eleştirmekle meşguldün.
Ben sabrettim senin gibi herkesin yazdığı aşk şiirleriyle Edebiyat yapmadım.
Sabrettim.

Biz bittik demedin mi?
Kapa çeneni demedin mi?
Derdin ne şimdi?
İnkâr mi ediyorsun.
İlk hatalarını izah ettiğin için affedip yoluma devam etmiştim.
Tüm söylediklerini bir şiirle izah edeceksin,
Gelmeyeceğim yemin ederim.
Ancak o zaman belki kötü sözlerinin etkisinden kurtulabilirim.

Yine anlamayacaksın biliyorum bunları yazarken beynim kanıyor sinirden.
Kötü sözleri söyleyen seviyor olamaz,
Kabul etmiyorum,seven söylemez.

Hata değil bunlar yanlış.
Bunları hata diye yutturamazsın,
Ve sevgimle asla yarışamazsın.
Sevgi Edebiyat değil.
Eğer bir kötü sözünü duyduğum an
Sevmediğin tescillenmiş olacak.

Eserinle övün.
Üzen olmamak bana yeter.
Vicdan yüküm yok.
Saklanıp ta ankatnaya çalıştın,
Bense kendim olarak anlattım.

Ve eski aşklarına şiirler yazmaya devam eden sen mi beni sorguluyorsun.
Uğraşma benimle.
Ben affetmeye çalıştıkça kendin daha da battın.
Yalan mı söyle yalan mı?