Yorgun kelimeler Şiiri - Nuri Gökhan Sonsel

Sadece ve sadece değdirsin istiyordum parmak uçlarını, yüreğimin en hassas noktasına, oysa kimse görmese bile, aşkımızın baş harfleri, sevdamızın gücü kadar büyüktü…

Anılarda seni özelleştirip güzelleştirirken, yıllardan arta kalan bir filmin, her bir karesini binlerce kez ezberden izler gibiydim, sen ki bu filmin başroldeki yıldızı, belki senaristiydin…

Her zaman yanımda, yakınında olsun, gülümsediğinde, içimdeki buz dağları erisin, güneşin son ışıkları batmasın istiyordum …

Ağacından yeni kopmuş bir dalın,parçalamış solmuş çiçeği gibi, yine yerlerde süründüm, yüreğim paramparça, denizlere sığamazdım, çöllerde dolaştırdım yelkenli gemileri…

Soğuk karlı bir kış günü, yuvasından yere düşmüş, kanadı kırık yavru bir kuşun, gök yüzüne uçmak özlemi gibi, artık doğan güneşin ışığı fersiz, günün aydınlığı renksiz, öyle bir geceki, zifirden daha siyah, kör karanlık ve dipsiz…

Ceplerimde yalnızlığın çalıntı eşyaları, içimde alaca karanlığın sessizliği, gökyüzünden fırlayan bir şimşeğin, kaçarken bıraktığı aydınlıklar var…

Cümleler yokuş yukarı tırmanıyor, kelimeler yorgun düşüyor solgun dudaklarımda, kendimi kimsesizliğin iplerine asıyorum, sen yoksun ve bir daha da olmayacaksın…ama ne olursa olsun, içimdeki sessiz çığlık, biran bile susmayacak ve senden hatıra kalan, o teninin kokusu, yaşadığım müddetçe, üzerimde kalacak…

İnsanlar neden bu kadar yorgun, yüzleri solgun onlar da mı gerçek bir dost mu bulamamışlar? dost,dost,sanki bilinmez bir alemde, yepyeni bir kelimeymiş gibi… Halbuki bilmezler ki, tam kaybolduğunu sandığın bir anda, sevginin kollarında yeniden doğar insanlar…Sevmek ve sevilmek, insanların görmek ve yaşamak istediği en güzel rüya değil mi? ...ben sevdiğim zaman, damar, damar olur bedenim, ruhumdan bir anda kıvılcımlar yükselir, ömrü sadece bir güncük olan, yüzlerce, binlerce kelebekçik olurum, kanatlarıma milyonlarca renkler düşer ve sadece bir çiçeğe uğramasam, belki hatırı kalır, darılır küser diye düşünür, aylarca kahrolurum…

Yağmur, bulut ve şimşek, yüreğimde süs olurken, sevgi ve gülüşlerime sığdırdığım insan sıcaklığımla, mevsimleri değiştirir, hıçkırığı gülüşe, hüzünleri sevinçlere döndürürüm. En yorgun kelimeler düşerken yeryüzüne, yüzümde bir gülümseme, içimden kahkaha ataşım gelir. Bilmediğim bir ülkenin ve bilmediğim bir semtinin ara sokaklarından, uçar gider bedenim gökyüzüne ulaşır, semazen yıldızların ortasında geçerek, aşkın vuslat bahçesinde seninle bir daha ayrılmamak üzere ruhlarımız ebediyen buluşur….

N.Gökhan SONSEL