Yorgun Kaldırımlar

Bu kentin kaldırımları hasta insana döndü.
Kıvrılıp dönen yollar, bu yanmayan ışıklar,
Yorgun gezintilerde tüten ışığı söndü,
Ben umudu ararım, umutsuzluk kucaklar...

Ne zaman hatırlasam kaderime yanarım
Yemyeşil ufuklardan meyvemi arıyorken.
Evimde suskun, bitap son çiçeğe kanarım,
Bin hüzünler içinde yuvama varıyorken...

Rüzgârın getirdiği tedirgin her uykuma
Acımasız kasırga etraftaki sesleri
Kemiriyor yüreği en karanlık kuytuma
Sevdanın sarnıcında duyduğum nefesleri...

Bu yorgun kaldırımı aşındıran ben oldum.
Bir çiçeği burnunda soluyan yavrum bekler.
Kaç bahar geçti ömrün, kurudum, yandım, soldum,
Mecnuna döndüm artık bir derdime bin ekler...