Yorgun KADIN Şiiri - Halil İbrahim Koç

Yaşlı gözlerle bakıyordu
Yılların yorgunluğuyla
Hayat çok şey almıştı belli
Yüzündeki çizgiler,bükülmüş beli
Üzerinde bir kaç paçavra
Elinde bir poşet
İçinde ekmeği
O da bayat
Bir zamanlar güzelmiş belli
İlgimi çekti sordum
Kimsen yokmu?
Yere baktı
Kısık bir ses
Hiç olmamış demekki
Ya eşin?
Nur içinde yatsın
Çocukların yokmu?
Allah işlerini rast getirsin
Üşüyormusun ana?
Birşey istermisin?
Allah canımı alsın yeter
Belli küskündü ömrünün bu son baharına
Ve sessiz, ve sukut içinde uzaklaşıyordu
Şehrin karanlık, soğuk gecelerine
Dilenci kadın...