Yorgun günler Şiiri - Orhan Özçelik

Bendedir günlerin en yorgun hali,
Yakamdan düşmüyor feleğin eli.
Dermek istesem de bağdaki gülü,
Dikenler batıyor,el uzanmıyor.

Her güne başlarken içimde heves,
Bana dert çöküyor doğunca güneş.
Saatler geçince alamam nefes,
Kaderim ağlıyor,dil söyleniyor.

Günüme aydınlık verecek sevgi,
Kalmadı demek ki kimsede duygu.
Sevgili dediğin canımdan vurdu,
Yüreğim kanıyor,can çekişiyor.

Günlere söylerim söyler yanarım,
Kışlara benzıyor benim baharım.
Ben böyle kadere neler yaparım,
Mutluluk vermiyor,hep ağlatıyor.