Yığılmıştı kollarıma yorgun geçmiş, Cennet kokuyordu vurgun saçları, Gül gözlerine belli yel değmiş, Zemzem gibi buruktu gözyaşları…
Yığılmıştı kollarıma yorgun geçmiş, Mühürlüydü dudakları bir sır gibi Canından can gitmişti belki ama
Bir serçe telaşındaydı ürkek elleri…
Yığılmıştı kollarıma yorgun geçmiş, Sarmıştı dört yanını derin ızdırap, Yüreğinde taşıdığı kırık bir kalem, Bakışları serin, bitmez bin kitap…
Yığılmıştı kollarıma yorgun geçmiş, Nefesi yitik bir fırtına…
Ne gemiler batırmış zamanında,
Dönülmez hülyaların peşinde sürüklenmiş…
Yığılmıştı kollarıma yorgun ve bitmiş… Zihninde kesin hüküm, kırık bir kalem…
Kayıt Tarihi : 18.2.2018 13:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!