..Yorgun Ellerim... Şiiri - Özlem Geray

Yorgundu ellerim
Günbatımıyla kaybolup gitmiş dileklerden
Arsızdı sabırsızdı aşağılık kaldırımlardaki düşkünler
Dört gözle tepetaklak düşüşümü beklemekten
Yok; anlatılamaz sözle
Yorgundur ellerim
Her gece semaya açılıp
Bahtıma nasip olacak bir yudum lutfu beklemekten.

Yaralıdır ellerim
İğne ile nice kör kuyular kazmaktan
Ve ışığı görmek uğruna bir gün ya da bir tek an
Yıllar yılı uçsuz-bucaksız tünelleri kazmaktan
Yaralıdır ellerim
Mehlem bulamazken acılarına sürecek
Uzanıp hep başka yaraları sarmaktan

Kabardı ellerim
Viran olmuş bahçelerde
“Gül” zannedip kor ateşi tutmaktan
Kabardı göz göz ellerim
Bu yalan dünya cehenneminde
Kurtarmak adına her bir masumu
İçine uzandığım sönmez ateşlerde yanmaktan.

Tutuldu ellerim
Bana kindar bana dargın talihi tutmaya çalışmaktan
Tutulup kaldı ellerim
Dibi görünmeyen bir uçurumda sarkarken
Yapıştığım umut dalına tutunmaktan
Felç oldu ellerim
Tam kırk yıldır yüklendiğim
Vurdumduymaz bir kaderi taşımaktan.

Uzandı ellerim
Işığa koşan kelebekler misali sana
Kalan vaktim bir kelebeğin ömrü kadar kısa olsa da
Ellerim mecalsiz uzandı sana
Son umudum can dostum
Tut artık ne olur ellerimi
Ve bir daha hiç bırakma.

-Özlem Geray-