Yorgun Düş Şiiri - Ferman Karaçam

Giyinmez ellerinde
Yorgun bıraktığın düş
Granitlerden geçer ta kıyamete kadar

İyileşmez derinlerde bıraktığın bu yara
Geçer dokularından mevsimlerin
Çağların

Gül yüzünde göğerir gök mavisi
Akşamlar
Kapına düşer
Bitkin
Kahrettiğin sevdalı

Bir kopuş yaşanacak saçlarından
Asılmış
Bir sonbahar olacak doğuşunun mevsimi
Dişinle tırnağınla kazacaksın mermere
Gözlerinin rengini
Denizin harflerini

Unutulsun atılsın kanattığın kalp olsun
Kırılsın kanatları karanfilli şarkının

Sesin su gibi aksın içerimi ısıtsın
Ellerin usul usul bir türküye dokunsun

Taksın o zalim cellat
Boynuma ateş halka

Düşsün bedenim yere kavrularak kavuşsun
Soğumaz yıllar geçse kana kattığın ateş

Yırtılsın bakışının unuttuğu perdeler
Ki zindanı ayırır kölesinden efendi

Çınarın kanı deli
Ayrılığın sızısı
Ki sanırdım sen gittin uçsuz bucaksız
Yalnız
Meğer sen götürmüşsün yeri göğü yanında
Ah bir bilsen ne yaman
Gök olmadan yaşamak
Ve bir bilsen
Ne demek ay'sız güneş'siz
Kalmak

Değilsin kahrolası şimdi geçer acısı
Bir paslı bıçak gibi ette duran bakışsın

Ve sıcacık bir kurşun
Ve kanayan bir ömür
Ve sihirli bir tohum biçildikçe döllenen
Ve oturan yüreğe çimlenen hücrelerde
Ah patlayan tomurcuk
Kök salan derinlerde
Acır, kanar ve yanar
O vefasız hüznünle

Giyinmez ellerinde
Yorgun bıraktığın düş
Granitlerden geçer ta kıyamete kadar

İyileşmez derinlerde bıraktığın bu yara
Geçer dokularından mevsimlerin
Çağların