Yorgun Dünler Şiiri - İmren Çelik

ilkbaharın kırbaç rüzgarı vuruyor göğsüme,
geçmişim yine çekiliyor sineme...
yorulmuş bir kalemin,
tırnak aralarına düşüyor hüzün ve
yollara düşüyor engel tanımaz gidişler....
öfkelerle yıkadığım umutlarım,
dudaklarından dökülen gerçeklerin arkasına sığınır sevgilim...
kozasından çıkamayan bir aşk'ın
bekleyiş işlevi olan yalnızlıklarındayım...

yorgun dünler biriktirdim hicranlarda!

eskimiş bir bakışın çevresinden,
görebildiğim kadar yarınlara;
savruk bir nidayla serptim öfkeli yeminlerimi....

seni getirmeyen sevda yeline
ve
hayat denilen denizi aşamayan özlem gemilerime
küfrettim gecelerce...
somurtkan suskunluklara gömdüm,
yokluğunda daralan gönlümü..
yırttım içime yansımayan,
naftalin kokulu yıpranmış ayrılıkları...
avuçlarıma kondurduğun sevdalı öpücüklerin yanısıra;
ruhuma çarparak okşardı yüreğimi,
nazlı bir dalga...

sabırla durulmasını beklediğim gülüşlerim olurdu..
asil yüreğimden sağdığım bir medcezirdin sevgilim.
özlem kulaçlarıyla kopuyor sonunda,
uçuklara bölünmüş ömrümün kuyularında,
delirmişliğim!
gönlümün dik yokuşunda yanıyor,
şifreli bir cümle..

giydirilmemiş hiçbir 'SENİ SEVİYORUM',
fiyakalı bir düş yolculuğuna çıkamazdı oysa..

çıplak kanatlarında acı belirir
ve gece boyunca delirten bir 'AŞK' kalır avuçlarında.