Yorgun Bir Veda... Şiiri - Döndü Dülger

Eskisi gibi acımıyor içim.
Aldığım nefes zehrolmuyor artık.
Soluk soluğa bırakan korkularım da azaldı.
Galiba alıştım yokluğuna.
Galiba veda ettim sana çıkan yollara.
Bazı geceler uyku tutmasa da,
Suskunluğum çok derin olsa da,
Zamanla o da geçecek biliyorum.
Zaten zaman nelere gebe değil ki.
Bunca yıla neleri sığdırmadım ki.
Mesela sevgiyle yolumuz hiç birleşmedi.
Hep bir mücadele içinde geçirdim günleri.
Bazen sessizce ağladım,
Bazen hıçkırıklarımı tenhaya sakladım.
Bazen kapattım kendimi dört duvar arasına,
Perdeler arkasından içimi yakan ne varsa seyre daldım.
Ama alışıyor insan herşeye.
En azından ümidim artık yakamı bıraktı.
Beklemek gözlerime yaşını sürmüyor.
Penceremin önüne kokunu getiren kuşlar uğramıyor.
Yalnızlık o kadar da kötü değilmiş.
Kendinle konuşuyorsun en fazla.
Duaya sığınıyorsun çoğu zaman.
Bazen de geçici bir yolcuyuz diyerek,
Tesselli ediyorsun sancılı yüreğini.
Evet zamanla adını daha az anacağım,
Gözlerim artık dolmadan hayalini uğurlayacağım.
Biraz daha hüznüme hüzün eklesem de,
Biraz daha gönlümü küstürsem de,
Yine bir tütün ateşleyecek,
Kalan günümü bir başına tamamlayacağım.
Evet eskisi gibi özlemin hırçın değil,
Sadece geçip giden ömrüme bakarken,
Seni kaybettiğim yerde,
Kendimi de bırakmış gibi hissediyorum.
Ama olsun...
İçimde kalan son söz de susmayı öğrendi artık...
Döndü Dülger