Yorgun Bir Şair Oratoryosu / 2

kısım iki - ) kuyu

- kimseyi üzmedim ben
kimse sevmedi beni
ben içime ağlayıp annemi özlüyorum. -

kim bilir kim geçiyor o karanlık sokaktan
kimi dillendiriyor yalanlar vesairler?
şiir yok, yok hükmünde! yalancı tüm şairler
serçeler su içiyor o karanlık sokaktan,
ben kendinden kaçan bir günahkârım nicedir
ve içime ağlayıp annemi özlüyorum.

daimi yolcusuyum tüm ıssız yokuşların
ey hayat! ellerimi sızlatıyor can sızın.
kimin gölgesi düşse gözlerime ansızın
nasırlı avuçlarım mezar taşı kuşların,
ben kendinden kaçan bir günahkârım nicedir
ve içime ağlayıp annemi özlüyorum.

yağmurlar ıslanıyor kentin yanaklarında
hacer-ül esved olup kaldım yalnız başıma.
güller eşlik ediyor çağlayan gözyaşıma
ibrahim diz çökerken biat sunaklarında,
ben kendinden kaçan bir günahkârım nicedir
ve içime ağlayıp annemi özlüyorum.

kör bir kuş görmediği güne kanat çırpıyor
kâinatı sırtlanıp göğü yararken burak.
yüreğim yangın yeri, yüreğim susuz, kurak
her tövbe bir sonraki günaha göz kırpıyor,
ben kendinden kaçan bir günahkârım nicedir
ve içime ağlayıp annemi özlüyorum.

kaç kuyu dolaştım ben yasak haritalarda
yusuf’a yoldaş olmuş karanlıktadır gizim.
koskoca bir dağım ben! okyanusum, denizim
isimsiz kahramanım kaybolmuş kıtalarda,
ben kendinden kaçan bir günahkârım nicedir
ve içime ağlayıp annemi özlüyorum.

bir yanımda bir isyan, yalınkılıç şahkulu
bir yanımda gülistan, bir yanımda pir sultan.
bir yanım dünya benim bir yanım yalnız vatan
bir yanım gözyaşıyla sulanmış anadolu,
ben kendinden kaçan bir günahkârım nicedir
ve içime ağlayıp annemi özlüyorum.

hasılı, öz evladı unuturken gideni
ardımdan üç beş satır kalacak, kâr saydım hep.
herkesi yaren bildim, herkesi yâr saydım hep
kimseyi üzmedim ben, kimse sevmedi beni,
ben kendinden kaçan bir günahkârım nicedir
ve içime ağlayıp annemi özlüyorum.