Yorgun bir kadim. 12.08.2004. 14.30

Yorgun Bir Kadınım Ben

Yorgun bir kadınım ben,
Omuzlarımda yılların yükü,
Dost bildiklerim,
Can dediklerim,
Hepsi birer birer yıktı beni,
Ve sevdiğim,
Yüreğimde açtığı koca bir boşlukla,
Beni en derinime kadar yaraladı.

Sırtımda biriken kırgınlıklar,
Gözlerimde biriken yaşlar,
Her sabah yeni bir umutla uyanıp,
Her gece aynı acıyla uyuyorum,
Yorgun bir kadınım ben,
İçinde fırtınalar kopan,
Ama dışarıda bir dağ gibi duran.

Her kahkahamda gizli bir acı var,
Her adımımda,
Düşüp kalkmışlığım,
Bir gülüşümde saklı,
Yarım kalmış hayallerim,
Ve o koca boşluk,
Bir türlü dolmayan.

Yorgun bir kadınım ben,
Ama pes etmedim,
Beni yıkanlara inat,
Yine de ayaktayım.
Bu kalp,
Acıya, ihanete,
Yorulsa da pes etmez,
Çünkü yıkılmak var,
Ama kaybetmek asla,
Beni yaralayanlara,
Dimdik baş kaldırıyorum,
Çünkü ben,
Her şeye rağmen,
Yıkılmayan bir kadinim