Yorgun Bir Akşam Üstüyüm Şimdi

içimdeki çocuk sevinci bitti
yorgun bir akşam üstüyüm şimdi,
karamsarım,
hadi çık gel ayaz ayaz
penceremden gir içeri
hadi çık gel
dol kucağıma
sorma nasılsın diye
rüzgarınla yeniden dağıt her yeri...

rüzgarın esişi değişti...
görmüyor musun
herşey aleyhimize yine bugünlerde
hayat öylesine çirkinleşti ki
oysa sen...
içimde usul usul kımıldayan sen...
serin sular gibi dingin ve tertemizdin...

senden aralandığımda eksiliyorum;
biliyorum,
kurtulmalı bu tutukluluktan,
bU uyurgezerlikten
kurtarmalı bu canı.

içimdeki çocuk sevinci bitti diyorum;
duyuyor musun
yorgun bir akşamüsyüm şimdi.
üstelik yaz göğüm sıkıntıda
biliyorum ki bir daha gelmeyecek
benimle misin diyeceğin
alnımdan öpen en sevdiğim haziran gecesi...

öylesine sıkı dokumuşum ki
yüreğimin seninle dolu yanını
bir zerren bile eksilmiş değil
ama yine de yorgun bir akşamüstüyüm işte
yönümü kaybettim
kanadım kırık uçamıyorum...

yüreğime çiseleyen bu yoksullukla
başetmeye çalışıyorum...
çünkü sağanak oldu desem,
bir gün sırılsıklam sana gelsem,
her gün biraz daha derinleşen
ölümcül bir hastalığın var;
kim o demeden açmazsın kapılarını...