Yorgun Bedenim Şiiri - Niyazi Avcı

YORGUN BEDENİM

Kendime ben akıl ,yetremez oldum,
Bazen gergin bazen, durgun bedenim.
Gayri beni bana,getremez oldum,
Bazen bitkin bazen,argın bedenim.

Nerde kaldı hani,evvelki hızım,
Karmaşık oluyor,baharım yazım.
Bozuldu hislerim,çalmıyor sazım,
Düzeni kalmadı,kırgın bedenim.

Gözükmezdi ki yol,gözüme benim,
Dayanmazdı ki dil,sözüme benim,
Doyamazdı ki kul özüme benim,
Derinden yaralı vurgun bedenim.

Genç iken dinamik,yay gibiydim ben,
Hızına erilmez tay,gibiydim ben,
Çevresinde sargın,toy gibiydim ben
Şimdi unutulmuş ,sürgün bedenim,

Ben koşup sizlere ,varamam gayri
Yüksek dala konup,duramam gayri,
Nizami yaş geçti,saramam gayri,
Sanki yuğrulmuşum,yorgun bedenim.

NİYAZİ (NİZAMİ)AVCI
26.05.2022