Yorgun Bakışlar Şiiri - İbrahim Yılmaz

Bir uçurumdan bakıyor umutların
Uzaklara düşer gözlerinin yaşlı hatıraları
Özlemlerin dolar içine vadinin çiçeklerinden
Akasyalar yolunu gözler arkanda bıraktığın yollarda
Bir mum gibi erir hasret çeken yüreğin
Mazi olur her şey, içine onu çekerek
Aynalara bakıp haykırasın gelir ah! diyerek
İçimi yakan şarkıların hepsi aklımda
Bir ben miyim hasret çeken şu fani dünyada
Derken gözyaşlarını tutamazsın
Kim bilir kaç aşık ağladı şu sevda yollarında.

Dağlar seni çeker, sen dağların özgür ağıtlarını
Akşamın gölgeleri karşılar dağılan saçlarını
Uzat ellerini ormanın yeşil dallarına
Yalnızlığını unutturacaktır yeşilin açık rengi
Şehrin baygın hayatı tanımlamaz aşkımızı
Özgür vadinin kollarına bırak umutlarını
Buharından yükselen berekettir aşk burada
Ben seni gelir bulurum
Aşkın sonsuz uçurumlarında.

Vefasız kollara yaslanmaktır bazen hayat
İşte aradığım bu dediğin bakışlarda bin bir tuzak
Sen istemesen de gelir bulur seni kaderin ince çizgisi
Elinde değildir güneşin dakik menzilleri
Sevdan akşamın koyu gölgelerine karışır
Çırpınır yüreğin, tutunacak bir dal arar
Şah damarının sahibinden uzaklaştıkça geceler artar.

Bir iz ararsın seni ışığa götürecek
Kum gibi hafiftir ellerinin yumuşak sesi
Ben senin her şeyini sevmedim mi
Aklımdasın, ruhumdasın ey sevgili
Bırak düşsün içine aşkın renkli heceleri
Sen zaten hep varsın aşkın sırdaş gecelerinde
Yalnızlığın ızdırabına ağlar çılgın dalgalar
Tek başıma hür irademi koyarım ortaya
Riyasız sevdamsın, aşkımda özlenen sensin
Varsın seni anlamasın mumyalanmış ruhlar
Kim bilir belki de
Beni sana çağırır şu yorgun bakışlar.

Akçay - Temmuz 2013

İbrahim Yılmaz