Yorgun Ayaklarım Şiiri - Serdar Erdemir

Sirkeci garı
sıcak bir Temmuz akşamı
vedalar hep ağlamaklı.
siren sesleri duygu sarhoşu
kanatırcasına dokunaklı
yorgun ayaklarım/
koşar adım.

hoşça kal ıslak yüreğim
bir veda yağmuru yağıyor
saatler ayrılığı vurmakta
yelkovan akrebi kovalıyor
-gidiyorum
bir tren çığlığına kapılıp

gidiyorum sevdiğim
İstanbul denilen bu şehri
bağrından bıçaklayarak
masmavi akan kanını
sarhoş kaldırımlara yayarak

Eylül ikindisi yağmuruyla
seni sende bırakarak
içimde;
kan kusan duygularla
yarı uykulu, yorgun
yalpalayarak
-gidiyorum
yağmur yemiş gocuğuma sarılıp.

gidiyorum sevdiğim
uçurtması yırtılmış
bir çocuk yüreğiyle
içten içe ağlayarak
sonbahar yağmuru hüznüyle
sicim, sicim damlayarak
Fırat suyu gibi
derinden çağlayarak
-gidiyorum
dostlardan çok, İstanbul’a darılıp

isteksizim lâkin ayaklarım
şu kırılası
kahrolası ayaklarım
yalnızlığa doğru /
koşar adım ayaklarım!

laftan anlamıyorlar sevdiğim
acımasız, kitapsız bunlar
niyetleri kötü
beni sensizliğe
ölüme götürüyorlar.