Yorgun Akşamlardan Seher Vaktine

Hicran potasında eriyen yıllar,
Kor gibi kalbine akmaz mı ey dost!
Apansız kaçan yaz ve bu son bahar,
Burkmaz mı içini yakmaz mı ey dost!

Geçmişte kalan o güzel günlere,
Vuslatlarla geçen özel günlere,
Dem be dem yad edip hep o dünlere,
Gözlerin hasretle bakmaz mı ey dost!

Neyi umdu gönül yıllarca neyi,
Boş yere bekledi inan gülmeyi,
Şimdi sürüklerken zaman her şeyi,
Bizi de peşine takmaz mı ey dost!

Kınama sözümü kastım yok bunda,
Kabus görürsün ya bazı uykunda,
Maziyi andıkça şimdi ruhunda,
Senin de şimşekler çakmaz mı ey dost!

Hayat hep tuzaklar kurunca sana,
Yarin düşman gibi durunca sana,
Ve hüzün ok olup vurunca sana,
Kederin ayyuka çıkmaz mı ey dost!

Bir fırtına bizi kattı önüne,
Bunca yıl savurdu hicran yönüne,
Ne çare ansak ta vuslatı yine,
Limandan son gemi kalkmaz mı ey dost!

Hayat denilen bu garip sokakda,
Vuslatın yolunu bulup sapsak da,
Hicran ecel gibi her ne yapsak da,
Yine karşımıza çıkmaz mı ey dost!

Ne yapsak olmuyor, gelmiyor bahar,
Her mevsim zemheri, her mevsim kış var,
Boş hayal kurmaktan gönlün inkisar,
Duymaz mı ve hala bıkmaz mı ey dost!

Yıkılmış can evim kırılmış camlar,
Dışarıda fırtına içerde gamlar,
Bu bitmek bilmeyen dertli akşamlar,
Senin de canını sıkmaz mı ey dost!

Sevilenler gider sevenler kalır,
Kalpleri bir sessiz ıstırap alır,
Ve seven gönüller hep harap kalır,
Bu haraplık bizi yıkmaz mı ey dost!

Yemin etsek şimdi gönlün aktine,
Yorgun akşamlara, seher vaktine,
Yeniden başlasak, inansak yine,
Umutlar mahşere sarkmaz mı ey dost!

(12.02.2002)