Yorgun Adam Şiiri - Mehmet Durkup

Bir yorgun adam var
Yapa yalnız bir başına
Cebinde ise tüm umutlar
Daha yirmi birinde oysa
Gülerdi dalında çiçek açsa
Yada ağlardı bir yavru köpek
Sokakta aç yatsa
Öyle muhteşem
Öyle temiz bir kalbi vardı
Ama gel görki tek başına yapayalnızdı
İyi değildi insanlarla arası
Oysa kimseye yoktu bir zararı
Ve gönlündeydi gizlediği yarası
Ama anlamadı kimse onu
Tüm dünya ileydi kavgası
Bir başına yaşardı
Isınmak için her akşam
İnşaatlardan tahta toplardı
Ve en büyük yarenleri kedisi ile çiçek saksısına
Gözü gibi bakardı
Her sabah uyandığında
Güzünü dünyaya elemle açardı
Atılmışlığın ve itilmişliğin hissini
İliklerine kadar yaşardı
Bir yalnız adam vardı
Kimseye yoktu bir zararı
Her gün gittiği o fabrika
Ölüm gibi gelirdi ona
Sanki zincirle bağlanmış
Bir köle gibi hissederdi tezgahının başında
Ve kış günleri karların arasından
Evine ulaştığında
Ağlardı sessizce bir başına
Ağlama kardeşim ağlama
Bitecek bir gün bu sıkıntılar nasılsa
Bize de gülecek bu kader
Hep böyle kalacak değil ya
Ağlama hadi kalk ayağa
Sımsıkı sarıl umutlarına
Kimse senin kadar değerli değil
Senin kadar gururlu değil
Zaten insanların tümü bencil
Ağlama hadi kalk ayağa
Şurda ne kaldı sabaha
Elbet sana da güler bu kader
Ve bir gün biter bu keder
Hadi kalk ayağa
Sımsıkı sarıl umutlarına
Ağlama....
Şurda ne kaldı şafağa
Ağlama...