Yorgun Adam Şiiri - Zafer Unsal

Çok uzun yoldan geliyordu
Kendisi bile bilmiyordu
Ne kadar uzun yoldan geldiğini.
Yorgunluktan hissetmiyordu hiç bir şey.
Düşündüğü tek şey,
Önündeki tepenin son tepe olabileceği,
Tırmanacak....
Onundeki derenin
Geçmesi gereken derenin son dere olabileceği....
Ve var gücü ile tırmanmaya başladı
Önune cıkan tepeyi,
Önceden tırmandığı tepeleri
Unuturcasına.
Belkide hekimlerin yazdığı reçetelerde bulamadığı şifa,
Belkide Azrailin cebindeki yazılı kağıtdaydı.
Lüks ve büyük Eczanelerde bulamadığı ilac,
Belki bir dağ kulubesinde yaşasan yaşlı bir kadındaydı.
Yürüdü.....
Yürüdü...
Yürüdü.......
Sadece güneşli günlerde yürümek yetmeyecekti asla.
Ulaşamayacaktı ulaşması gereken yere.
Düştü,
Kalktı ayaga defalarca.
Yeniden,
Yeniden yürüdü.
Yorgun bacakları
Parçalanmış ayakkabıları ile....
Gece,
Gündüz,
Yaz,
Kış.
Ve uluyan kurtlar, çakallar sadece sustu,
Yorgun adam yanlarından geçerken.....
Saygıyla selamlarcasına....
Sadece seyrettiler.