Yorgun Adam Şiiri - Mustafa Töngemen

Bir adam elleri cepte,
Elleri cepte bir adam.
Yürüyor, nefes alıyor,
Sigara içiyor en ucuzundan.

Susuyor, su içiyor,
Sonra susuyor adam.
Gülmek pahalı, susmak ucuz,
Dişlerinde kilitlenmiş bir yaşam.

Sabahtan akşama dek Moda’da
Tırnağında taşlar, alnında güneş
Duvar örüyor adam,
Ölüyor adam.

Bir evi var adamın,
Bir odası, birinci katta.
Bir evi var adamın,
İkinci katı olmayan.

‘’Odam ara sıra güneş alır.’’
Diyor adam.
Önünde bir apartıman,
Işık apartımandan artakalan.

Adam,
Elinde iki ekmek,
Bir kesekağıdı koltuğunda,
Evin yolunda akşam.

Karısı, üç çocuğu
Ve adam.
Ve günde üç kez çorbaları,
Aynı tastan.

Odasında elleri çenesinde,
Çenesi ellerinde adam.
Ne yapsın adam.
Önünde gölgeler, ardında gölgeler
Ve yarısı gazete sıvalı cam.

Şöyle bir uzanır adam,
Soyunmadan.
Bir eski kilim yerde;
Odanın ayıbını kapatan.

Karısı, üç çocuğu
Ve adam.
-Neden böyle her akşam,
Hemen uyuyor babam?
-Sus kızım uyanmasın,
Yorgun adam.
İstanbul:8 Mayıs 1967