Yorgun Şiiri - Nuh Ali Berk

Yine duman durdu gönül dağıma
Bir adım önümü göremiyorum
Sanki hoyrat girmiş gönül bağıma
Bağımda gülümü deremiyorum
*
Tanıyamaz oldum inan ben beni
O kadar çoktur ki bunun nedeni
Hiç kimseye duyamadım güveni
Eller duyar diye soramıyorum
*
Yorgun yürek yıllarımın yorgunu
Deli gönül elli yaşın durgunu
Hazan zamanında yedim vurgunu
O yüzden gönlümü veremiyorum
*
Ne mızraba vurdum nede teline
Düşmüşüm ben el alemin diline
Sam yelleri değmiş hazan gülüme
Gönülsüz gönüle giremiyorum
*
Yazılmış demekki böyle fermanım
Gereği varımdır gönül yormanın
Bitkinim yoruldum bitti dermanım
Ben bunu hayıra yoramıyorum
*
Gam yüküyle derinlere daldımda
Yardım için nice kapı çaldımda
Herkesin derdine derman oldumda
Kendime merhemi süremiyorum
*
Çok şeyi yitirdim yürekten özden
Bıktımışım inanki sohbetten sözden
Öyle yorgunum ki işte bu yüzden
Ben kendi kendimi yeremiyorum
*
Gariplik kokuyor olan derdimde
Değmezmiş meğerse emek verdimde
O kadar çok vefasızlık gördümde
Kimsenin yüzüne vuramıyorum
*
Ne desem gönüle fayda etmiyor
Unutuyum desem dertler bitmiyor
Kul Hızır’ım gam gasevet gitmiyor
Bir türlü sırrına eremiyorum
Bir türlü sırrına eremiyorum
*
Nuh Ali Berk
(Kul Hızır)