Yorgun Şiiri - Erdal Ay

Yılların yorgunluğu ellerinde,gözlerinde
Başındaki ak saçlarında,yüreğinde.
Yorulmayacağını sandığı,
Koşmaya alışmış bedeni
Kendini kaldıramıyor bitmiş,tükenmiş,
Yılların yorgunluğu var herşeyinin üstünde.
Beyni eskisi gibi işlemiyor
Dünü hatırlayamaz olmuş
Geleceğe umutla bakamaz olmuş artık.
Yılların yorgunluğunu taşıyamaz olmuş
Artık,artık bir adam olmuş.
Ekmeğin,suyun artığı gibi,
Sigaranın izmariti,elmanın çöpü gibi.
Yılların yorgunluğu var üstünde,
Üst üste dertlerin çokluğu
Binmişte binmiş üstüne hiç acımadan.
Kanburu çıkmış
Her yanı devenin hörgücü gibi.
Kaldıramaz olmuş bu beden,
Kaldıramaz olmuş bu yürek.
Aklı almaz,gözleri seçmez
Bambaşka bir adam olmuş artık.
Ağır gelmiş bu yaşam oyunu ona,
Çok ağır.
Yorgun adam,çok yorgun
Bir yorgan bulamamış,atamamış dertlerinin üstüne.
Yorgun argın gezinirken bulamamış dertlere çare.
Yılların yorgunluğu kara bir bulut gibi
Çökmüş hep üstüne.
Ne yağmurlar almış götürmüş
Nice tufanlar olmuş yüreğinde
Dertler bitmemiş,banamısın dememiş.
Yorgun adam,hep büzülmüşte büzülmüş,
O kocaman cüssesi küçülmüşte küçülmüş.
Bir romanın son sayfasına gelinmiş gibi,
Bir ömür sanki tüketilmiş gibi,
Bir his çökmüş yorgun bedene,yüreğe
Sanki yorgun adam ölecekmiş gibi.
22 05 2003