Yorgun Şiiri - Almina Akgün

Sevdadır
Gönüllerin
Kalbi kararmış toprakta
Nefes alırken
Heba olup giden zamana
Aldırmadan gülümseyerek

Ve
Niçin yok olmuş insan
Gözyaşı akıtırken
Yalnız kalıverdi birden
Gülümsemeyi denerken
Yatağında
Bir ömür sevdalısı
Değilim ben
Tabi ki

Ama
Ben
Sonsuza koşupta yorulmadan
Ve nefes almaktan
Yorulmuş bir beynin
Yorgunluğuyla düşünürken

Kim ve niçinleri
Bulmakta zorlanırken
Teneffüs etmeye direniyorum
Havayı
Bu gençliğimde