Yorgun Şiiri - Güçer Kafa

Sensiz sabahlarda mahzunum işte,
Ağlamak istesem gözyaşım yorgun…
Rakibim yok inan seni sevişte!
Vuslata beş kala telaşım yorgun…

Ey peri hasretin yakar inceden,
Yokluğun kaşımı yıkar inceden,
Sensizlik canımı sıkar inceden,
Nefes verip nefes alışım yorgun…

Güneşin doğuşu ayrı bir keder,
Ruhum bir kuş olup yanına gider…
Gönlümden göklere hüzün akseder,
Şu sonsuz bozkıra dalışım yorgun…

Sevdânla yücelen kalbim azapta,
Böylesi özlemek yoktu hesapta!
Mantığım bîçare, akıl gazapta,
Gurbet elde garip kalışım yorgun…

Elbette bitecek bu ayrı günler,
Kavuşmak hâzzıyla döner sürgünler…
Çözülür zamanla bu kördüğümler,
Gonca gül misâli soluşum yorgun…

Gözüme dolarsın her akşam üstü,
Uzakta yaşanır aşkın dürüstü!
Sensiz kaldım diye, ben bana küstü,
Sensizken benim ben oluşum yorgun…

Bekle ey gök çelen, gelmek üzreyim,
Gözyaşından sonra gülmek üzreyim,
Yol vermez dağları delmek üzreyim,
Sana varan yolu buluşum yorgun…

Bayâtî’ye cânsın, cânânsın cânım,
Aşkınla akarken damarda kanım…
Sen benim aşkımsın, sen heyecânım,
Sen yoksan ümitle doluşum yorgun…