Yorgun Şiiri - Ayşe Uçar

griler içinde yatıyor gün
eskimiş bir saat kordunu havası var üzerimde
bir köşeye atılmış heyecanı neşesi eksik
bataklık kurbağaları gibi bir köşeye sinmiş
gözleriminse anlatısı yok

suskunluğu giyinmiş dilimse stabil
boşluğa salınmış yuvarlanıp kör topal
yürüyoruz be ismail

zamanınsa ölçüsü tartısı yok akıp gidiyor işte
damardan damardan

yoksunluğun temeli usul usul atılıyor ruhuma
kulağımda her şeyden vazgeçişler senfonisi
içimde izole edilmiş bir yaşamın
kül sancısı var kül ismail

dumanı bol sisi dağınık

hayali kıt beklentisiz bir umudun
yavan tadı sarmış duvarları akşamı ayrı dert sabahı ayrı
yavaş yavaş ölüyor içimin zerdali bağları
ve yemiş yiyen çalışkan karıncaları

tarumar geceler yorgun sabahlar biriktiriyorum ömür kumbarama
körü körüne yaşıyorum işte ismail

ister inan ister inanma
ben artık o bildiğin ne sabahın aydınlık melikesi
ne de geceleri karanlığın gölgelerini
yutan yıldız tayfıyım

eskisi gibi ilgi görmeyen sokak tezgahlarında
kazı kazan oyunu gibiyim hem oynasan oynasalar
ne çıkacak sanıyorsun benden
sıfır artı elde sıfır

neyse sende unut beni
al bi kenara koy eskimiş aşkımızı yola devam et
gelen geçen baksın aşk dediğin de nasıl harcanır
nasıl unutulurmuş

üzülme be ismail üzülme
yaşadığımız dünya da her şey ölümlü
aşk da ölümlü olsa ne çıkar

dinle kuşlar nasıl ötüyor cıvıl cıvıl
çiçekler ne güzel açıyor gör rengarenk
hem bu dünyanın bir de öteki tarafı var
kim bilir yine buluşur yine kavuşuruz
deliler gibi sarılarak aşkla be!!

aşka kıyılmaz aslında
aşk olsun yine daim
olsun be ismail

elvedasız

..............

01092024
09:03