Yorgun Şiiri - Bilal Bildik

Bütün kapılar yüzüme kapanmış
Ne çıkmaz bir haldeyim
Ah bir bilsen şimdilerimi.
Yalancı bir ışık görsem
Adını umut koyup peşinden gidiyorum.
Meğer ne zormuş dürüst olmak
Ya kalabilmek öyle
İşte o en zor olanı.

Çıkmaz sokaklarda gibiyim
Nice boşa harcanmış günlerime yanarım
Ah benim hayatım ah
Ellerimden kayıp gidiyor tutamıyorum
Çaresizim ve de yorgun
Neye el atsam ya kırıyorum
Ya da el atmaya çekiniyorum.
Bırak ne olur yakamı hayat
Beni bana bırak
Ben artık o ben değilim
Gülüşüm bile hüzünlü şimdi
Bırak beni kendime.

Bak işte yazamıyorum artık
Kelimelerim yorgun, ben yorgun,
Kağıt kalem yorgun, mürekkep yorgun
Sen yorgun, ben yorgun
Olmayan olamayan biz yorgun.
Bir bitmişlik halidir şimdilerde
Kalkamıyorum düştüğüm yerden
Zira kaldıranda yok zaten.

Oysa böyle miydim ben
Eskiden gülmenin hakkını verirdim,
Şimdi ağlamanın bile veremiyorum
Sarılırdım bazen hayata
Kaçmazdım kendimden hiç bu kadar
Aynaya baktığım yüze küsmezdim
Kızmazdım kendime, üzmezdim kendimi.
Eskiden umutluydum
Şimdi ise çaresiz ve yorgun
Ah benim hayatım ah
Hem yaralı hem yitik
Hem de çok yorgun