Yorgun Şiiri - Vasıf Temel Çobanoğlu

Yorgun,
Bendenim, yüreğim, ruhum
Sevdam bakışlarım gözyaşlarım yorgun
Elim kolum parmaklarım
Damarlarımda dolaşan kanım
Ayaklarım dizlerim yorgun
Başımı yastığıma koyduğumda
Düşlerim uykularım yorgun
Konuşamam dilim dudağım yorgun
Çıldırmak üzereyim kulağım dimağım yorgun
Ölüm döşeğindeyim
Aldığım son nefesim yorgun

İlerlemedi işim gücüm ilk merhalede
Düşüncesiz girişimler sebebim
Geri gelmiyor kaybettiklerim
Oysa umut dolu parlaktı hayallerim
Bilseniz ne çok sevgi doluydu yüreğim
Gözlerimin içi gülermiş uykularımda
Göz kapaklarım mutluydu
Yorgun değildi uykularım
Bir zamanlar başkaydı yaşantım

Defteri kebir işte önümde
Vay be nede çok şey kaybetmişim
Her satırı yazılı zarar
Yaşadığım yıllar içinde
Bıraktım kendimi azgın sulara
Nerede kalırsam kalayım
Çıksın isterim nefesim orda

Ağır bir imtihan yaşadığım hayat
Bazen yenik düşerim duygularıma
Kader torbasından çektiğim
Böyle bir şansa
Gülerim katılırcasına

Yüreğimdeki titreşimler
Yansır şiirlerime
Sadece yapabildiğim
Başımı önüme eğip
Yanaklarımı avuçlarım içine alıp
Derin düşünceler sarmalında geçerken zaman
Gözlerden ırarcasına
Hayallerde yelken açarım
Yakamoz ışıklarıyla engin denizlere
Ardımdan kanat çırpan
Martıların çığlıklarına karışan
Dalgaların sesiyle
Öylesine düşlerin derinliklerine dalarım ki
Öyle acılar yüklenir ki göğüs kafesime
Dayanılacak gibi değil inanın ki bu yaşta

Kim özlemez geçmişte kalan
Yaşanmış en güzel hayatı
Canımı yakan açıveren
Yavaş yavaş solduğumdan
Kimsenin haberi olmayışı

Öyle bir zaman geldi ki
O gününün sabahında
Tükendi gülüşüm mutluluğum her şeyim
Tüm umutlarım
Tüm hayallerim
Tüm beklentilerim
Tüm sevdiklerim
Ve içimdeki benle
Terk edip gittiler benliğimi

Kurudu Memba’m susuz kaldı bağlarım
Yıllar ezerek geçip gitti gençliğimi
Yüklendiğim bunca yüklerin altında
Ezildikçe ezildim kalmadı gücüm takatim
Yolumda engeller çaresiz dardayım

Yorgunum
Beni bana sorup sual etmeyin
Haberim yok dargınım kendime zaten
Zahmet edip kaldırmayın tutup da elimden
Yarınlara kalmadı ne inancım nede umudum
Fırtınaların önünde tutunamayıp
Savrulup gitti yalan olan hayatım

Vasıf’ım Gençliğimin izleri bıraktığım aynalarda saklı
Kendime bakıyorum da
Nede tez düşmüş aklar saçlarıma
Uyuyan ruh uyandı tuttu yakamdan
Hesabını soruyor acımasızca
Elde ne kazma kaldı ne kürek
Ne bal tattım ne kaymak
Şimdi rızkıma düşen
Bir bardak su, bir kuru ekmek
Unut dedim geçmişi kendime
Yaz dedim arzuhalini yüce rabbine
Her şey dönsün yeniden aslına.

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
27.12.2020 PAZAR