Yorgun Şiiri - Fadime Çelik

İnsanlar yoruyor beni
Sanal alemin büyüsüne kapılan
Dostluğu orada arayan insanlar
Yoruyor...
Gerçekliği olmayan şu serüven
Ah! şu insanlardan yoruluyorum.
Çevremde ki kavgalardan
Hayattaki tepkileri anlamsız gelen
İnsanlardan yoruluyorum.
Yeni birini tanımak güç geliyor artık
Ona kendimi anlatmaktan yorgun oluyorum
Şu terapi sürecimde yeni insanlar tanımayı
Arkadaşlık kurmayı güç buluyorum...
Güvenmek kelimesi anlamsızlaşıyor
Öyle bir kavram sanal serüvende yok oluyor
Şu insanlardan yoruluyorum
Kendini bambaşka biri gibi tanıtan
Aslında hiç olan birilerinden
Hayatımdaki yüksek sesli tartışmaya açık olan
Kavga başlatan
Kendini beğenmiş insanlardan yoruluyorum
Yeni birini tanımak güç geliyor
Sıfırdan başlamaktan yoruluyorum
Anlatsam derdimi anlamayacak insanlardan
Lakin anlatmamı isteyipte öğüt verenlerden yoruluyorum
Evet yorgunum ben
Hayatına sayısız insan almış boktan biriyim ve yorgunum
Depresif haplara muhtaç olan deli biriyim
Kaç kez sıfırdan başladığımı saymak yetmiyor
Yorgunum siz insanlardan
Sizin gibi olanlardan
20 yaşımın verdiği çocuksu halimle 40 yaşında hisseden bir kadınım ben
Hayatın acımasızlığını, adaletsizliğini
Bu boktan yaşamı görmüş ve tiksinmiş
Kitaplara sığınmış biriyim ben
Ve siz insanlardan yorgunum
Üzgünüm, özür mü borçluyum?
Aynaya bakmayı vücut gösterisi sananlardan
Empati duygusu yitik, Hiç olan insanlardan
Yorgunum.