Yorgun Şiiri - Yusuf Turan 3

Aşk fırtınalarında kaybolan bir yolcuyum ben.

Fırtınasına tutulduğum her aşkın fırtınasında, Bir

Bir şefkat limanı aradı gözlerim...

Yorgunluğuydu, poyrazın, lodosun.

Yorgunluğuydu, fırtınanın, yağmurun.

Yorgunluğuydu, hayatın, geçmişin, mazinin.

Ardı arkası kesilmiyor, fırtınanın, kasırganın

Durmuyor, rüzgarın kasvetli uğultusu,

Kasvetli gecelerde.

Liman yorgun, deniz yorgun

Yelken yorgun, yolcu yorgun .

Ümidimi, sabaha taşımak isterim.

Sabaha mahkum gece yorgun.

Kara çarşaf misali, her yeri örten gece

Sonra grinin bin tonunu serer dünyanın üstüne

Perdesini aralayan, doğan güneş yorgun.

Uykuyla barışık olmayan göz yorgun.

Üşümemek için yüreğimde Yaksam da umut ateşini,

Dirayetini yitiren köz yorgun

Gizlidir ağıdım haykırışlarım

Yorgundur buğulu bakışlarım,

Özlem dendir çatık kaşlarım.

Düşünürüm hep seni, vuslatı beklerim

Yolunu gözleyen göz yorgun.

Neyi anlatayım da içimdeki fırtına duruluversin

Sözmü yeter acıma, arzuhalime

Ağlasın, mürekkep ucunda, hicran döksün kalemim

Kalemle kağıda dökmek istesemde hüznümü

Yazan parmak titrek, seni anlatacağım söz yorgun

Neresinden başlayayım, neresinden bitireyim

Başı hüzün, sonu hüzün.

Nem kaldıki daha uğruna yitireyim

Hasretin dibinedeyim yedim vurgun

Beden yorgun, fikir yorgun, diz yorgun.