Yorgun Şiiri - Ramazan Teker

Yorgunum.
Yorgun olduğumu anlatamayacak kadar yorgun.
Allah’ım kolların neden yok?
Sadece kolların olsaydı da inanırdım sana.
Hiç değilse gözyaşlarımı silemez miydin Allah’ım?
Paylaşacak bir acı yoksa ortada,
Bıraktığın yerde sevmek pek moda değil.
Acıyı bölüşmek ve yalandan
Dinler gibi kafa sallamak dışında.
İstemeyerek de olsa
Şirk dolu bakışlarla sevişmek gecenin koynunda.
Katlanmak zorunda olduklarımı biliyorsun,
O ayrı.
Benim ise tek bildiğim günah;
Senin özgür bıraktığın güvercini
Gönlümün kafesine hapsedip öldürmek.
Güya hümanist satırlar yazmak,
Geceleri cam kenarı üşütmeleri,
Işığı yanan evleri görünce içime çöreklenen huzur,
Annesiz evlere bir anne duası sonra.
Benim ise tek bildiğim günah;
Akşamdan kalma bir baş ağrısı
Ve ara ara
Babamı alırsan ne yaparım sancısı.
Velhasıl!
Çok güçsüzüm Allah’ım.
Bombalarla yıkılmış bir evde,
Arada kalmış bir oyuncağım ben.
Üzerim kir, pas ve ter.
Ahval, cehennemden beter.
Ve içimin hücreleri çoktan ölmüşken
Bütün dramatik olaylara
Göğüs germemi bekleme benden.
Yaşamak; savaş çığlıkları arasında,
Radikal bir seksek oyunudur.