Yorgun Şiiri - Eyyup Özdemir

Kalkarım her sabah erken saatte,
Kalbim sıkışır, yüreğim yorgun,
Geçecek bir gün bunlar elbette,
Toprağım kurumuş, çiçeğim solgun.

Tesellim acıdır, gözyaşım sabır,
Yazdığım şiirler yanımda kalır,
Ben O’na koştukça O beni vurur,
Yayı çok çeksen de, kirişler yorgun.

İçimde kor ateş, dışım buz gibi,
Sesimde tiz’lik var, sözüm kıs gibi,
Suskunum, sanıyor herkes küs gibi,
Dil dönmez oldu, ses telim yorgun,

Mutluluk benden kaçar da durur,
Engeller karşımda sıra dağ olur,
Seven her gönül bir birin bulur,
Kalp bir olsa da, kafalar yorgun,

Gel bizi yorma, böyle severken,
Hep görmek isterim seni gülerken,
İçimdeki yangını böyle bilirken,
Saatler geçiyor, yıllarım yorgun.

ÖZDEMİR’im bu hasret bir göle döndü,
Gözümün ferleri söndü de söndü,
Mutlu ol sevdiğim bak Eyyup öldü,
Kirpikler düşüyor, kapaklar yorgun.