Yorgun Şiiri - Ülkü Güven

Meğer sevgili,şiirlerin bir yansımasıymış
Kalemin ahu zarıymış yalnızca
Sevgili dedikleri,beynin koca bir yanılgısıymış
Ve bir yağmur damlasına doğru koşarmış
Sevgili dedikleri serviliklerin ardından bakarmış
Bulutların güne boyun eğişiymiş yalnızca

Bilemedim...
Anlayamadım...
Bağışla beni Ey Yüreğim
Seni boşu boşuna harcadım

Oysa ben,şarkıların meyanını es geçip,
Nakaratlarda yordum nefesimi
Oysa ben,Aşkın her zulmünü vafdiz edip
Türkülerin cefasına sarılmıştım korkusuzca
Doğrularımı süsleyip,yanlışlarımı yaşamıştım...
Oysa ben,kutsadığım mevsimlerin sabahına
Arsızca
uğursuzca
Hunharca
"hiç" diye yazdıracaktım hattatlara
oysa ben,adaklar adayıp Yusuf'un kaşlarına
Züleyhayı çarmıha gerecektim
olmadı
olamadı

derken unuttum konuşmayı
"biz" diyemeden unuttum...
ne candan bir selam istedim
ne sayılası günler..
yalnız iki heceli üç duvar
Hüzün
Hüsran
Hicran
ben ne çakma bir Nihilistim
ne de dönmeyi bilmeyen bir semazen...
ben yalnızca tövbekar bir mücrimim

Kim kırdı kanatlarımı?
Kim bıraktı ellerimi sımsıkı tutmuşken gökte
Hangi şehirler yaktı beni diri diri
Hangi nehir terketti yatağımı
Hangi sevgili bezdirdi ki canımdan
böylesi suskunum...
Hangi yürek büktü ki yüreğimi
Böylesi vurgunum...

Takvim yapraklarından niyetler tutarak
Bir kuşluk vakti uğurlayın beni
Yağmurları kafase kapatıp,
Harfleri tutuklayarak
Şizofrenik akşamlarım birlikte mıhlayın beni
gözyaşı dökmeden de sarımsı yapraklara gömün...
Nasılsa günahlarım boğacak beni