Yordu,çok yordu Şiiri - Vasfi Ayaz

gölgen gölgemde değilse eğer,
ben yüzmesini unutan tekne,
nefes almasını unutan balık oluyorum,
su içinde çaresiz.
uçamayan rüzgardan,
koşamayan buluttan kalmadı farkım,
umutlar da sonsuz değildir ki,
çareleri anahtarsız zorlamak,
yordu,çok yordu.

kıramadığımız zincirlerin hüznü,
gül bahçelerinde yapraklar soldurdu.
ay bulutların kıskacına sıkıştığında
zehri denize damladı durdu
bir sıkıntı varki kelimelerde,
harfler silindi duyarsızca
yüreğimdekini söyleyememek
hatta defalarca tekrarlayamamak
yordu,çok yordu.

bir bedene teğet geçip
rüzgarından fırtınalar çoğaltıp
sonra yüreğinde nokta kalmak
hiçlerin dalgasına gömülüp
başıboş kementlere hedef olmak
sınır taşı gibi çakılmışcasına
sabırtaşı olmak
Yordu, çok yordu.

teyel tutmaz kumaşların
dikişsiz yamaları gibi
eğreti ilişkilere dönüşüvermek,
hazzı demlemek yerine,
yaralanıp durmak Eros’un oklarıyla
derinliği değişen dalgıç gibi
ani vurgunlar yemek
Yordu, çok yordu.