Tenimin rengi toprak, kanımın İse madenin közü,
Kaderim sonbaharda yaprak, şans kırpmaz gözü,
Yaradanıma taparak, Galu Belada verdiğim sözü,
Tutarım insan olduğum için, inanmasalar ne olur.
Kalbim her zaman, aşk içinde pişen kazan gibidir,
Bir canım var şu bedenimde, nelerim kaldı,
Günler geçtikçe, umutlarım giderek azaldı,
İnsan olduğuma utandım, vicdanım bunaldı,
Suçum yaşamakmış ya, ölümü bekliyorum.
Çileden başka çekmediğim, çaresiz hayata,
Çepeçevre sarmış benliğimi, derin bir duygu,
Benlik düğüm olmuş, dolanmış burgu burgu,
Çözmedikçe çıldırırım, sanki bir bilim kurgu,
Adı bilinmeyen, kahrı çekilmez dert peşimde.
Direncim kırılsa da, sabra zorlarım kendimi,
Teksin Türkiye’m; …..
Eşin mi var ki Dünya’da,
Harikalar diyarı sende kurulmuş…
İnanılmaz denilenler de içerindedir…
İkliminden toprağına…
Akarsulardan denizine……
Kendimi bildim bileli nelere tanık oldum,
Kader beni süründürdü hep kahır doldum,
Çarem sabırdı ben bu kadarıyla yoruldum,
Acı çektirerek yıllarca benden öçmü aldın.
Mağlup oldukça içerimi bir hırs bürüdü,
Hayatta kalabilmek ve tutunabilmek,
İnsanca düşünüp, yanlışı görebilmek,
Akıl ve mantıkla, fikir yürütebilmek,
Anlatayım, dinleyin daha neler lazım.
Aşk ve acılar içinde pişip olgunlaşmak,
“VAR OLMA SEBEBİMİZ SENSİN”
Adın ile başlayan, sonsuzluğa yolculuk,
Rahmet kapılarını aralayan, bir tokluk,
Nur’una kavuştu, imanlı onca topluluk,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!