Kaybolduk sevda çiçeklerinin tarlalarında
Gözyaşlarımızla suladıkça bu tarlayı
Biz de görünmez olduk içinde
Yok olduk tüm fani gözlerden
Bir kendimiz kaldık
Bir de bizi yaradan.
O ise sorgulamadan
Emsalsiz bir şefkatle sevdi bizi
Biz bile kendimizden vazgeçmişken
Bırakmadı o
Sebepler sundu
Tutunmak için hayata
Kendini sevdirdi önce
Kendi bakışıyla bakmamızı istedi dünyaya
Tüm yaratılmışlara.
Sonra
Evet buydu
Huzurun anahtarı
Sonsuz mutluluk şifresi
Yakındı da o her zaman bize
Sadece biraz aralayıp bu kara perdeyi
İdrak ettik gerçekten sevmeyi.
Kayıt Tarihi : 3.10.2015 17:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!