YOLUN SONUNDA
yaşam döngüsü sıfır bilincindeyken
Bilendi öfkeler taş duvarların ardında
Kurşun sesinde seken bıçak düştü
Karanlığın tamda göbeğinin üstüne
yığılırken üst üst’e, gene umudun yaşam gerekleri
hayat ın ilk ışıkları sızıyordu
labirentlerinden hücrenin
kendi benliğin şarkısını söylüyor katışıksız
“zor anlarında gelen esini geçmişin”
Başladı tarihin içinde yoklamaya kendini
İçinde dürtüsüyle devam etmenin yola
tek özne kalsa da zincirini kıracak çevrenin
ki kurulu sorgulanmayan anlardan bir’an
o zaman duracak gönül borcuyla geçmişine.
Mayıs1993
Kayıt Tarihi : 4.3.2006 16:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!