Yolun sonu sonsuzluk Şiiri - Kamile Kaynak

Hayat dediğimiz düz bir yol değil ki koşup gitsem. Benim yolum taşlarla dolu bir adım atmak bile o kadar zor ki.
En yükseklerden düştüm dibe öyle bir rüzgar savurdu ki herşey alt üst oldu. En yakınım dediğim yedi kat yabancı oldu.
Ne uzanacak bir el nede tutunacak bir dalım kalmadı. Gülmek haram oldu sanki günlerce bir boşluğa bakakaldım. Ne bir ses vardı ne de kapımı çalan.
Herkesin canı olan ben şimdi yapayalnız.
Bu karanlık içinde bir başımayım.
Sessizliği bozan ise ağlama seslerim.
En acısıda başımı koyacak bir omuz, gözyaşımı silecek bir arkadaşım yok.
Derler ya dost kötü günde belli olur.
Yazık çok yazık, herkes sahteymiş.
Ama herşeye herkese rağmen yeniden ayağa kalkmalıydım. Çünkü beni benden başka kimse düşünmüyordu. Çok kez denedim, gecelerimi sabah ettim.
Kendimi toparladım tam herşey yoluna girdi derken. Yine en güvendiklerim tarafından yıkıldım.
İnsanlar hep böyle mi?
Umut verip sonra herşey yıkarlar mı?
Ben herkese siper olmuşken, kurşunlar bana yağdıgı zaman kimse yoktu.
Bu sefer can evimden vuruldum. Kalbimi söküp aldılar. Söylesene insan kalbi olmadan yaşar mı?
Zorlamayın toparlayamıyorum.
Dayanacak gücüm yok.
Artık dipte de değilim uçurumun kenarındayım. Bilin ki çok yorgun ve kırgın ayrılıyorum. Ve işte son bir adım yolun sonu sonsuzluk.