Yolun sonu değilmiş Şiiri - Murat Ülkü

Yolun sonu değilmiş, sayende şimdi anladım,
Ben seni hep varılacak bir liman sandım.
İleri her adımda biraz daha geride kaldım,
Oysa tek başına yürürken değil senle kanadım...

Gittiğin o yoldan geri dönme sakın,
Bıraktığın bu boşluk bana zaten yakın.
Olmayacak bir hayale yoldaşlık etmişim,
Meğer yol benimmiş, bunu bilememişim...

İçimde bir enkaz var, vefasızlık adı,
Ağır bir sxı, dilsiz bir ağıt, bir ruh ki yaralı
Senin kurduğun o sahte soğuk yuva,
Meğer beni sana rehin bırakan kuyu.

Şimdi kimsem yok, dizlerim kanıyor,
Yara yok iz yok, öpen yok, acısı geçmiyir
Sözlerin fısıltı, yollar ıssız, sevda sessiz
Ben sensizim, ben sensiz yapayalnız kimsesiz...

Her defa aynı yola çıkmak ne acı,
Dinmiyor kalbimdeki bu sonsuz sızı.
Ne kadar sevmeye niyetlensem de,
Yüreğim seninle yarı yolda kalmaya bile razı...

Bir gün yalnız kalırsan, beni hatırla,
Benim yaramı, benim acım, unutma,
Al kafanı ellerinin arasına kendini sorgula,
Ve düşün, neden bu kadar kolay harcadın beni.

Hiç kimseye ezdirmedim senin adını,
Kendime rezil oldum, çıkarsız sevmek hatamı.
Tek sevdigim güvendiğim, beni kaça sattın,
Yolun ortasında beni tek başıma bıraktın....

​Güvenden bahsetmeyin, bir daha kimseye inanmam,
Bana sunduğunuz her yol, her ışık, sahte, güvenmem,
Zaten sırtımı döndüğüm herkes, yarı yolda bıraktı,
Onlar şimdi nefretim, şimdi anlamsız, şimdi yabancı...

Artık geç, benimle yürümek istesen de,,
Tek başına kalmaktan vazgeçtim yolun sonunda,
Geri dönsende, artık beni bıraktığın yerde bulamazsın,
Çünkü ben artık, o yolda bıraktığın kendimi de unuttum.

Bu sana son şiirim, ben bu yoldan dönüyorum,
Senden kalan ne varsa, her seyi kalbimden siliyorum.
Senin kurduğun o yalan, o fırıldak dünyada değil,
Artık kendim kurduğum dünyam da özgürce yürüyorum...