Yolun Sonu Şiiri - Mustafa Ata

Bir gün gelecek ben de
İhanetlerin,sahte dostlukların,
Yalan sevgi ve aşkların
Kol gezdiği şu
İçi boş umutlarla dolu
Albız döllerinin
Ademin Havvanın elmasını
Isırmasından bu güne
Kuduz ayinlerini
Yaptığı,çirşefin hamurunda
yoğrulmuş yaşamdan
Gözlerden dökülen birkaç damla
Timsah gözyaşının arasında
Ebedi istirahatıma giderken
Eski resim albümlerini karıştıran
Birileri tarafın dan bulunan
Ucu yırtık ve solmaya
Yüz tutmuş bir resmimle
Duvarlar da asılı
Resim çerçevelerinin birinde
Yerimi alacağım.
İşte belki de o zaman
Bir türlü aradığı huzuru bulamayan
Ruhum,
Özlediği ebedi huzura kavuşacaktır.
Yada musalla taşına konan
Naaşım,
Öğlen yada ilkindi namazını
Eda eden,
Birkaç hayırseverin kıldığı
Cenaze namazım dan sonra
Kimsesizler mezarlığına doğru
Taşınacağı omuzlardan mahrum
Bir cenaze aracın da yola çıkacaktır.
Belki de o kadar kimsesizimdir ki
Bir hastane morgun da
Günlerce aylarca kalan
Garip bedenim,
Bunca masrafa değmez
Bari bir halta yarasın diye
Kadavra masaların da
Öğrencilere sunulacak,bir
Mezar taşım dahi olmayacaktır.
Yıllar seni eskitip
Burnunu temizleyen
Bir ayyaşın,buruşturup
Attığı bir mendil gibi
Yaşamında seni attığı
Günün birinde
Beni hatırlayıp,son bir ümitle
Maziye dalıp beni arayacaksın
Beyhude yere,ey! Sevgili!
Ben artık yolun sonundayım
Bulamazsın,
Kütükten düştüm!
İsmimde yok kimliğimde.

13.03.2008-İzmir

(Albız; Şeytan)