Yolun Sonu Şiiri - Esra Oda

Sesimi duymanı isterdim, sessizliğin içinde
Duygularımın ulaşamadığı yer senin kalbin
Karanlığın içinde benim kalbim
Bir ışık yakmanı isterdim
Dokunmanı isterdim derin yalnızlığıma
Hayatın kıyısından yazıyorum sana
Yorgunum yolun sonunda
Gözlerim yaşlı, bakışlarım sönük
Bir rüzgar gibi savurmanı isterdim beni
Yolum uzun değilmiş meğer, yolun sonuna gelince anladım
Sessizliğini duyuyorum her an
Boğuluyorum hayatın kıyısında
Tüm yaşamım beynimde büyüyor, bedenim ağır
Hayalin bir bulut gökyüzünde
Öyle uzaksın ki
Neden? Neden? Diye bağırmak geliyor içimden
Ama
Anlamsızlığını anlıyorum hemen
Oysa anlamlıydı herşey yaşarken
Seni sevmek anlamlıydı
Seni düşünmek anlamlıydı
Söylemek isteyip de bir türlü söyleyememek anlamlıydı
Şimdi yolun sonunda neden bu anlamsızlık?
Neye yaradı düşünmek, sevmek, gülmek, ağlamak
Yolun sonunda derin bir hiçlik varmış meğer