Yolun Sonu Şiiri - Mehmetcemre Çetin

Kendime diyorum ki
Kocadın sen
Çek elini ayağını hayattan
Tan vakti ezanla başla güne
Sabahçı kahvelerinden birinde
Tulum tereyağ erit sıcak pidene
Ahbab çavuş sohbetlerle geçsin zaman
Öğlen ikindi arasın da bir dost ziyareti
Vakti dardır akşamın
Cami avlusun da bekle yatsıyı
Eklensin böylece günlerine yarınlar
Arada çocukları ararsın
Onları telaşı çoktur akıllarına gelmezsin
Torunlarını parka götürmekte var
Uzun yaz günlerin de

Sene de iki bayram
Bilmem kaç resmi tatil
Gelir geçer senden habersiz
Arada kabristana uğrarsın
Bir film gibi anılarda kalmış
Dostların için
Bazen seni de yoklar
İlacın doktorun soğuk vefası
Tekleyen kalbin yükselen tansiyonun
Bir türlü önüne geçemediğin şeker belası
Pazar günleri eski türk filmleri gösterilir
Televizyon başında duygulanır ağlarsın

Kendime sözüm geçmiyor mu ne
İçimde bir türlü büyümeyen o haşarı çocuk
Kocamamışım ki ben
Bak ellerime sıksa suyunu çıkarır taşın
Yüklenmiş olmadık yükleri sırtım
Tık nefes yetişiyorum her parmağını şıklatana
Kim demiş sonuymuş yolun
Kim demiş durulmalıymışım

Duysan sen de inanırdın
Kiyamet koptu sanırdın
Erinmez öteki dünya demez
Beni de yanına alırdın.