Yolun Sonu? Şiiri - Cihat Şahin

Herkes salik bir yola, gidiyor koşar ayak,
Kimi düşmüş şoseye, kimine düşmüş koyak,
Kimiler rampa çıkar, yok şikâyet ve şekva,
Kiminde bitmiş derman, geriye gider ayak.

Gayeler bin bir türlü, hedefler çok muhtelif,
Birinin koştuğuna, öbürü tam muhalif.
Kiminde yolun sonu; ne yazık çıkmaz sokak!
Kimide uçurumu, ediyor müspet telif(!)

Ömürler adanıyor, çok meçhul tariklere,
Düşülür vartalara, bir yolda çoklar kere!
Sebebi ya kibirdir veyahut bir kör inat,
Atiler mahvoluyor, ne yazık, ah yok yere!

İlimden cüda başlar, rotasız seyir eder,
Şuursuz hisse uyup, son sürat gaf’a gider!
Sırat-ı müstakimi söylerde nice rehber;
Onlara kulak asmaz, fırsatı eder heder!

Kalp gözü açıklara, görünür yolun sonu!
Manadan bi-habere; muğlâktır işbu konu.
Yolların sahibine, inanan kazanacak,
Kim ondan gafil ise; gayyalar yutar onu!

Dosdoğru yolu bulan, mazhardır hak lütuf’a,
Etmeli sonsuz şükür, lütfeden o Atuf’a.
Müstakim yolun sonu, çıkıyor cennetlere,
Binlerce selam olsun, cennetlik her matuf’a!

Cihat ŞAHİN
25.03.2010-İZMİR