Mutlu sonlara inanmıyorum artık.
Doğan güneşin battığını, mutlulukların, henüz doya doya yaşanmadan bittiğini öğrendim. Her bitişin o yeni başlangıcında aslında eridiğimi anladım. Bitişlerin başlangıçları mutlulukları getirmiyormuş.
Hani çılgınca yağan yağmurla ıslanırda üşür ya insan... Hani masumca doğan güneşle ısıtırya insan kendini tarifsiz huzurların içinde... İşte o huzurdan sonra üşüyormuş insan. Fırtınalar depremleri getiriyormuş sevdalı yüreklere. Eriyen karlar kirleri götürürken acıları ardında bırakıyormuş meğer.
Meçhullere sevdalıymış yürek, sonu gelmeyecek yollara mahkûmmuş. Yasakları altın tepsilerle sunarmış hayat insanlara. Ne olduğunu bilmediklerin sürüklermiş seni oradan oraya. Meğer karşı koyamazmış insan bir yerden sonra.
Uzaklara dalar gidermiş nereye baktığını bilmediğin gözlerin. Perdeleri indiremezsin gözlerine karanlığı görmemek için. Tıkayamazsın kulaklarını sessizliğin o ürkütücü çığlıklarını duymamak için.
bir gün bir bakmışsın gözyaşların en yakın dostun olmuş.bir bakmışsın kara zindanlara,çıkmaz sokaklara,sabahı olmayan gecelere kardeşim deyip sığınıvermişsin.bir bakmışsın alev alev yanan dipsiz kazanlarda sabahlamışsın.artık anlarsın ki aslında çok yalnızsın.....
Diri diri mezara gömüldüğünü görürsün. Görürsün ki beni benden çok düşünüyor dediğin insanlar gençliğini, geleceğini bir kalemde silivermiş.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta