Yolun Sonu Şiiri - İdris Sefil

(Düş Ve Gerçek)

Kavak ağaçları gölgesinde,
Bir patikada yürüyorum bu gece,
Bir fırtına soluğumu kesiyor derinden,
Yol uzun,
Bir son yok görünürde,
Durmadan soluk-soluğa yürüyorum,
Yürüyorum,
Yürüyorum,
Yürüyorum...

Karanlığı yırtan bir ses,
Topraktan yükselen bir çığlık,
Dört bir yanım yalnızlık oysa,
Kendi sesimden bir düş,
Kendi bedenimden bir ölüm tuzağı kurgusu zihnim.

Korkularım sarıyor yüreğimi,
Durmak istiyorum,
Duramıyorum,
Ayaklarım sürüklüyor beni ardından,
Ayaklarıma bakıyorum acı dolu bir yakarışla,
Ama duramıyorum.

Söz dinlemez olmuş bedenimden bir parça,
İsyan edercesine,
Sürüklerken beni yolun sonuna.

Koşmak,
Koşup kurtulmak istiyorum,
Yürüyüşe başladığım yolun başına,
Gözyaşlarım süzülürken toprağa,
Haykırıyorum,
Acı dolu çığlığa "dur" diye sarsılıyor tüm benliğim.

Gözlerimi açıyorum dinmiş fırtınanın ardından,
Bedenin ana parçadan kurtulan buz kütlesi gibi eriyor şimdi,
Ve tam karşımda duran belirsizliğe takılıyor gözlerim,
Gözlerimi ufka doğru açarken kanamalı gecede,
Ölümün diyetini ödediğim düşten uyanıyorum bu sabah.

11 Aralık 2003
Konya Zindanı