......yolun sonu...... Şiiri - Suphi Sekü

Bir kadranın arşında dönüp dolandı zanan
Nazlı bir gelin gibi süslenip durdu şafak
Akrabin yanağını öpüp koştu yelkovan
Bir ahmakın başında her sabah düştü kalpak

Yatağımın ucuna sanki taşındı gurbet
Bana yakın ne varsa hepsi bana yabancı
Gözlerim bir in gibi altında sarkıyor et
Hayalde ne han kaldı, ne tanıdık bir hancı

Miadı doldu artık, kılıç kınını kesti
İçine çöktü ehram, bir fasıldı bir andı
Hayat dediğimiz şey, yolda kırılmış testi
Ceset dönüp dolaşıp tek gerçeğe dayandı

Giydiğim elbiseler şimdi bana yabancı
Bahçemde siyah giymiş yediveren gülleri
Ardıma bakıyorum her mutluluk bir sancı
Sükutumda can vermiş fanilik bülbülleri

Evimin eşyaları yüzüme sırıtıyor
Meğer her şey yalamış, meğer bütünü tuzak
Tersim olmuş gençliği aynam bir bir kırıyor
Hayat ufuk çizgisi, bana uzakmı uzak

Şahinler uçadursun, bu fanusun içinde
Vuracaklar başını fanilik duvarına
Haydi gelin açmazdan bu açmazı seçinde
Kardelen kışa hasret, kanarya baharına

Yavaş yavaş ölüyor, saksıda çiçeklerim
Mevsim güze dayandı, uçtu göçmen kuşları
Artık son yolculuktur, sabırsızca beklerim
Ardımda bırakarak, düştüğüm yokuşları

Bende beni çalan ben, bana hesap veriyor
Altmışlık bir dedenin riyasız huzurunda
Her suçu, her günahı, mecbur kabul ediyor
Mahkumu muhakeme; hesap vermek zorunda

Şimdi hicranla dolu, kalem, masam, gözlüğüm
Sözcüklerde ne varsa erdiler nihayete
Anlamlar uçup gitti, şimdi üryan sözlüğüm
Asıl mana kalacak umarım kıyamete

Bitevi koşuşturma, Döğümlendi çaresiz
Bir menfezin ucuna saplanıp kaldı yollar
Bacaklarım mecalsiz, gözlerim ise fersiz
Ciğerlerim nefessiz takatsiz kaldı kollar