Yolun Sessiz Ustası

İçimde bir kıvılcım var,
Uzağı görmeyi bilen,
Vakti geldiğinde ateşe dönen…
Kimse bilmez,
Ben her hayalimi önce içimde büyütürüm,
Karanlık bir toprağın altında filizlenen
Sessiz bir tohum gibi.

Yıllar geldi geçti,
Aynı göğün altında yürüdüm,
Yüküm ağırdı bazen,
Sözlerim azdı,
Ama iradem hep dimdik kaldı.
Çünkü bilirim:
İnsan, sabrı sırtında taşımayı öğrenmeden
Kendi yolunun efendisi olamaz.

Ben çok düştüm,
Hem de kimsenin görmediği yerlerde…
Dizlerimdeki yarayı rüzgâr üfledi,
Geceler omzuma el koydu,
Suskunluğumdan bir dua yükseldi.
Sonra bir sabah,
Hep olduğu gibi,
Toprak yeniden nefes verdi,
Ve ben kaldığım yerden devam ettim.

Mücadele…
Evet, benim kimliğimde bir çizgi,
Bir iz, bir hatıra…
Beni ben yapan bütün kavşakların adı.
Bazen rüzgârla savaştım,
Bazen ateşle.
Ama hiçbiri beni tüketmedi,
Çünkü içimde inanmanın ateşi vardı.
Kolay yanmaz, kolay sönmez bir ateş…

Hayallerime gelince…
Kimine kimse inanmadı,
Kimine ben bile zor inandım.
Ama yürüdüm.
Çünkü bilirim:
Bir adım atarsın, yol açılır.
Bir nefes alırsın, kapı aralanır.
Bir dua edersin, kader silkelenir.
Ve bazen dünya,
Yalnızca bir adımlık cesaret bekler.

Sabır…
En iyi dostumdur.
Konuşmaz, anlatmaz,
Ama öğretir.
Zamanı geldiğinde taşları yerine koyar,
Kopmuş bağları onarır,
Ve yürekten çıkan her niyeti
Bir gün sahibine geri döndürür.

Bugün dönüp geriye baktığımda,
Gördüğüm tek şey var:
Hiçbir mücadele boşa gitmedi.
Her yara bir ışık oldu,
Her acı bir pusula,
Her gecenin ardından
Başarıya giden yolun bir haritası belirdi.

Ve şimdi…
Elimde ağırbaşlı bir tebessüm,
Gözümde uzak bir ufuk,
Yüreğimde usulca büyüyen yeni bir hayal.
Biliyorum:
Yol uzun.
Ama ben de uzun yolların adamıyım.
Sessizim, ama güçlüyüm.
Sabrım derindir, inancım sağlam.
Başarı dediğin şeyse
Zaten çoktan içimde yürümeye başladı.