Yolun kıyısında 19.12.024 02 30

Yolun Kıyısında

Yaptığım her şey bir zorunluluktu belki,
Kendi ceplerimden, kendi nefesimden harcadım,
Kimse buyur demedi, soframa oturmadı,
Acıyı dibine kadar içtim, mutluluksa,
Hak ettiğim kadar kaldı elimde,
Vazgeçişlerim, değmeyenlerin omzunda ağırlaştı.

Bir düzen vardı, ama bana hiç uymadı,
Asi dediler, çünkü düz çizgilere sığmadım,
Deliliğime sarıldım, çünkü normaller bana hep dar geldi,
Ne varsa kendimden sundum,
Kırıldım, ama eğilmedim.

Adımın deliye çıkışı, kalıplara sığmamamdan,
Normali aramadım, sadece kendi yolumu çizdim,
Tükenen zaman, harcanan gençlik benden gitti,
Savaştım, yaralarım var,
Ama her yara bana kendimi hatırlattı.

Yol yürüdüm, izler bıraktım her adımda,
Kazandıklarım kaybettiklerime karıştı,
Kendi aşımı kendim pişirdim,
Ama doyamadım hayata, eksik bir şey vardı hep,
Sanki her lokmada biraz daha kayboldum.

Vazgeçişlerimi kazanç bildim,
Değmediğinden döndüm yollardan,
Her kaybediş bir kazanımdı aslında,
Beni ben yapan bütün eksiklerimle var oldum,
Hiç tamamlanmadan da tamamlanmayı öğrendim.

Hayat soruyor, neden böylesin?
Çünkü herkes gibi yaşamak istemedim,
Her adımda biraz daha kendim oldum,
Ne verdiysem, acıyla, sevgiyle, tükenmişlikle,
Sonuna kadar yaşadım, işte bundan kazandım.

Savruldum belki, ama hiçbir rüzgar eğmedi beni,
Deli dediler, çünkü farklı gördüm, farklı hissettim,
Kendi doğrularımla inşa ettim bu yolu,
Hesap vermeye gelmedim,
Yolun sonunda sadece kendime bakarım.

Bu hayat benimdir,
Ne kadar eksilsem de, ne kadar tükenmiş olsam da,
Kendi yalnızlığımla, kendi gücümle barıştım,
Ve vazgeçişlerimle kazandım aslında,
Bu, benim hiç bitmeyen sınavımdı

Not
Deli diye anıldım, çünkü kalıplara sığmadım,
İşte, küçük bir sözüm var size: Kendi yolumu çizdim.